taqdirmi yoki tasodif

Nafisa og'riqdan baqirib yig'lab yubordi.
Odilni ham kayfi tarqab, o'ziga keldi.
Qilib qo'ygan ishidan afsus chekdi va Nafisani yupata boshladi.- Yig'lama Nafisa men senga uylanaman, kechir ehtirosga berilib o'zimni boshqara olmadim!- Endi nima qilaman, sizdan buni kutmagandim.- Nafisa! Iltimos yig'lama men senga uylanaman, yigitlik so'zim!- Aldayapsiz!- Aldaganim yo'q!Nafisa biroz tinchlandi.
Odil ustidagi kostyumini Nafisaga kiygazdi, Nafisani uyiga kuzatib qo'ydi.
Og'riqdan zo'rg'a uyiga kirib ketdi.Imtihonlar o'tdi, ungacha yana bir marta bo'lishga ulgurdi Odil va Nafisa.
Odil bilmasdanichiga tashlab yubordi, bu qilgan ishidan bilmasdiki Nafisaning butun hayoti o'zgarib ketishini.
Keyingi paytlarda o'zini boshqacha his qila boshladi, qayt qila boshlashdi.
Bildiki homilador bo'lib qoldi, lekin endi kech edi.Imtihon javobini bilishga borgandi ikkovi ham, imtihondan o'tishibdi.Ular uyga qaytishayotgandi Nafisa xafa edi.- Nega xafasan jonim?!- Nega xafa bo'lmay yaqinda ota bo'lasiz, men homiladorman.- Nima??? Odilni ustidan bir paqir muzday suv quyvorganday bo'ldi.- Endi nima qilamiz Odil aka?Qanday qutulishni bilmay garangsib turdida:
- Hali oldimda ikkita akam bor.
Menga yo'l bo'lsin- Bu gapiz bilan nima demoqchisiz, senga uylanmayman demoqchisiz shundaymi, men endi qilaman deb izillab yig'lab yubordi.Nafisa uyga qaytib, yugurib ketdi.- To'xta! Nafisa.Endi kech edi, Nafisa ancha uzoqlashib bo'lgandi.Nafisaning yurish-turishidan onasi xabar topdi, boshida indamadi, bir kuni Nafisani oldiga chaqirib, o'shqira ketdi- Meni sharmanda qildingku, yeryutkir, bo'may ketdi shunchalik *** qichib qoldimi, bolaning otasi kim?-....
Yig'i ovozi!- Ayt! Iflos!- Aytolmayman.- Nega?Baqir chaqirdan dadasi xabar topdi, xotinidan hammasini eshitib qizini oq qilib uydan haydadi.
Tong sahar narsalarini yig'ishtirib, to'plab qo'ygan pulini olib uyidan chiqib shaharga ketdi.
Kuni bilan kv.
izlab, oxiri bir hovlidan boshpana topdi.
Uy egasi bir rus kampir bo'lib juda ochiqko'ngil edi.
O'qish ham boshlandi.
Bu yoqda Odil ham o'qishga bordi.
Nafisani topolmadi, qaytanga xursand bo'ldi qutulganiga....
Bu orada Nafisa o'g'il tug'di.
Unga Murod deb ism qo'ydi, rus kampir unga qarardi, Nafisa o'qishda payti.
Bora-bora rus kampir Murodga buvi bo'ldi, uyini ham meros qilib qoldirdi, o'qishni ham tugatdi Nafisa maktabga ishga kirdi, o'qituvchi bo'lib ishlay boshladi, gohida Murod dadasini so'rab qolardi, dadang o'lgan derdi.
Rus kampir o'lishini bilganday bir yil oldin Nafisani idoraga olib borib uyni uni nomiga o'tkazib berdi, bir yildan so'ng rus kampir vafot etdi, shunday qilib uy Nafisaga qoldi.
U kampirdan judayam minnatdor edi, faqat uy masalasida emas, Murod jonajon buvisi ham bo'lib qolgandi.
Bir ikki marta bozorda opa-singillarini ko'rib qolgandi, opasi xuddi begonani ko'rganday bo'lib o'tib ketgandi.
Singlisi bilan ko'rishganda yig'lashib ko'rishishdi, singlisining aytishicha dadasi bir yil o'tib yurak hurujidan vafot